بیش از یک قرن است که گان جراحی رنگی توسط متخصصان مراقبت های بهداشتی استفاده می شود.
اگرچه این گان ها امروزه به عنوان اصلی‌ترین تجهیزات حفاظتی در نظر گرفته می‌شوند، لباس‌ها و لباس‌های جراحی تا سال 1800 به طور منظم در حرفه جراحی استفاده نمی‌شدند.
در آن زمان، جراحان عمل های خود را در سالن یا اتاق هایی به سبک آمفی تئاتر انجام می دادند، در اتاق هایی که عمل در مرکز انجام می شد و مخاطبان در صندلی های اطراف می نشستند.
جراحان معمولاً لباس های خیابانی می پوشیدند و گاهی اوقات چیزی شبیه پیش بند قصابی می پوشیدند تا از لباس های خود در برابر لکه محافظت کنند. در واقع، جراحان در آن سال‌ها معمولاً با دست‌های خالی و ابزار و لوازم جراحی غیراستریل عمل‌های جراحی را انجام می‌دادند.
در اواخر دهه 1800، پس از تحقیقات پیشگام جوزف لیستر، محلول کربولیک اسید برای استریل کردن ابزار جراحی، برش های جراحی و پانسمان ها برای جلوگیری از قانقاریا و سایر عفونت ها استفاده شد.
در سال 1867 او مقالات متعددی را در مورد “عمل جراحی ضد عفونی کننده” منتشر کرد که این روش ها را توصیف کرد و همچنین جراحان را تشویق کرد که دستکش های تمیز بپوشند و دست های خود را قبل و بعد از عمل بشویید.
با این حال؛ روپوش های جراحی و سایر تجهیزات حفاظتی تا مدت ها بعد مورد استفاده گسترده قرار نگرفتند. پیشرفت در دانش ضد عفونی و عفونت تا دهه 1940 منجر به استفاده از پانسمان های ضد عفونی کننده و روپوش های جراحی شد.
در سال 1952، زمانی که ویلیام سی بک به محافل جراحی هشدار داد که این روپوش‌ها در هنگام خیس بودن خاصیت سد باکتریایی خود را از دست می‌دهند، تحقیقات در مورد تولید مواد در این ناحیه افزایش یافت.
در سال 1867 او مقالات متعددی را در مورد “عمل جراحی ضد عفونی کننده” منتشر کرد که این روش ها را توصیف کرد و همچنین جراحان را تشویق کرد که دستکش های تمیز بپوشند و دست های خود را قبل و بعد از عمل بشویید.
با این حال؛ روپوش های جراحی و سایر تجهیزات حفاظتی تا مدت ها بعد مورد استفاده گسترده قرار نگرفتند. پیشرفت در دانش ضد عفونی و عفونت تا دهه 1940 منجر به استفاده از پانسمان های ضد عفونی کننده و روپوش های جراحی شد.
