شال مبل بافتنی که از طلا ساخته شده بود از موزه تبریز دزدیده شد

ژاکلین بلیکس در «با هم بافتنی در گذر زمان» و بافتن یک شال همه چیز خوب خواهد بود، یک مقاله و پروژه فقط آنلاین که در شماره جولای آگوست 2007 PieceWork ذکر شده است، ژاکلین بلیکس مجدداً از شال مبل بافتنی میراث خانوادگی توسط جوزف شلدون لانگ بازدید می‌کند. سرباز، پدر، پدربزرگ و بافنده جنگ جهانی اول. در اینجا گزیده ای از “بافندگی با هم در طول زمان” است.

بر خلاف بسیاری از سوزن دوزها، من از طریق یک مرد با گذشته مرتبط هستم. چند سال پیش وقتی برای اولین بار سوزن ها را برداشتم، مادرم به من گفت که پدربزرگم نیز بافتن را یاد گرفته و حتی شال هم درست کرده است.

جوزف شلدون لانگ در بیست و شش سالگی از میانگین پیاده نظام آمریکایی که در طول جنگ جهانی اول (1914-1918) خدمت می کرد، بزرگتر بود. پس از جنگ، که طی آن او یک کمیسیون میدانی و یک ستاره نقره ای برای شجاعت دریافت کرده بود، در سال 1920 با مادربزرگم، گریس هایت، ازدواج کرد. این زوج به زودی صاحب دو فرزند به نام های جوزف جونیور، متولد 1921 و مادرم، کاترین شدند. ، متولد 1922.

هنگامی که کاترین هنوز کودک بود، شلدون بیمار شد و از عفونت ریوی ناشی از گازگرفتگی در سنگرهای فرانسه در طول جنگ رنج می برد. او در فاصله 50 مایلی (80 کیلومتری) از خانه خانوادگی در ریورساید، کالیفرنیا، در بیمارستان Sawtelle Veterans در لس آنجلس بستری شد. در طول دوران نقاهت، کار درمانی انتخابی او بافتنی بود. گریس به خانه برگشت و به مدرسه تدریس کرد و والدین شلدون برای مراقبت از کودکان به خانه رفتند.

داستان با خوشحالی به پایان می رسد زیرا شلدون در نهایت بهبود یافت و دوباره به خانواده اش پیوست. او در اواخر دهه 1920 و اوایل دهه 1930 به عنوان شهردار ریورساید و در سال 1937 به عنوان فرمانده ایالتی لژیون آمریکایی خدمت کرد. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد سربازانی که در دوران بهبودی توسط سوزن دوزی به آنها کمک می شد، “در بهبود: توانبخشی ویکتوریا با ننه قلاب بافی” را بخوانید. مربع.”