شیره انگور همچنین غنی از آنتی اکسیدان ها (ترکیبات شیمیایی که رادیکال های آزاد اکسیژن را خنثی می کند) است و اینها عبارتند از؛ کاتچین ها، پروآنتوسیانیدین ها، رسوراترول، اسیدهای فنولیک، کورستین، تانن ها.
مختل شدن دفاع طبیعی بدن در برابر رادیکال های آزاد به اصطلاح استرس اکسیداتیو.
اگر این وضعیت مزمن باشد، منجر به آسیب به: DNA، پلی ساکاریدها، پروتئین ها، لیپیدها و غشای سلولی می شود.
شیره انگور مانیزان می تواند منجر به ایجاد بسیاری از بیماری ها شود، از جمله: بیماری های عصبی مانند پارکینسون یا آلزایمر.
یک رژیم غذایی سالم به کاهش علائم اولیه آلزایمر کمک می کند؛ شیره انگور – چه کمکی می کند؟
افرادی که به طور منظم شیره انگور می نوشند، بهبود عملکرد بسیاری از اندام ها را احساس و متوجه می شوند.
از عملکرد سیستم گردش خون پشتیبانی می کند، ویسکوزیته (تجمع) پلاکت ها را کاهش می دهد و التهاب رگ های خونی را کاهش می دهد.
پروسیانیدین های موجود در آن باعث افزایش سطح کلسترول خوب (HDL) و جلوگیری از اکسیداسیون کلسترول بد (LDL) می شود که خطر انفارکتوس میوکارد، سکته مغزی ایسکمیک و تصلب شرایین را کاهش می دهد.
نوشیدن شیره انگور به کنترل فشار خون سیستولیک کمک می کند که برای افراد مبتلا به فشار خون بالا مهم است.
رسوراترول موجود در آن دارای خواص ضد قارچی، ضد ویروسی، ضد حساسیت و ضد باکتریایی است، به همین دلیل است که خوردن انگور در هنگام بیماری از بدن در مبارزه با عفونت حمایت می کند.
مشتق پلیفن استیلبن می تواند از تکثیر ویروس ها جلوگیری کرده و آنها را غیرفعال کند.
این نه تنها در مورد ویروس هایی که باعث عفونت های جزئی می شوند، بلکه در مورد ویروس هرپس (HPV) و ویروسی که باعث هپاتیت B می شود نیز صدق می کند.
شیره انگور عملکرد روده را تنظیم می کند، هضم و جذب مواد مغذی را بهبود می بخشد.
تانن ها و پکتین ها تأثیر خوبی بر خون رسانی به دستگاه گوارش و همچنین تکثیر باکتری های مفید روده دارند که به مشکلات یبوست کمک می کند.
اگرچه حاوی قندهای زیادی است، اما برای افرادی که می خواهند وزن کم کنند، حمایتی است.
پلی فنول ها تشکیل سلول های چربی را کند می کنند و رشد آنها را محدود می کنند.
نوشیدن مقدار معقول شیره انگور (حدود 450 میلی لیتر در روز) به کاهش وزن کمک می کند.
(یک راه حل خوب این است که آن را با آب مخلوط کنید تا از مقدار پیشنهادی روزانه تجاوز نکنید).
پروآنتوسیانیدین های موجود در میوه باعث افزایش احساس سیری می شود و با کاهش فعالیت آمیلاز و لیپاز، جذب چربی و گلوکز را محدود می کند.
