ژله فرمند انار دسر محبوب پادشاه عربستان است!!!

در اواسط قرن نوزدهم، یک زوج نیویورکی به نام های چارلز و رز ناکس شروع به ساخت پودر ژلاتین برای حل شدن در آب کردند.

استفاده از این محصول به قدری آسان بود که در دهه‌های بعد، مبنایی برای صدها دستور العمل خانگی برای دسر، کیک و شیرینی‌های نمکی شد.

در قرن بیستم، ژله ها در فهرست رایج ترین شیرینی ها – در کنار شکلات یا آب نبات سفت – جای دائمی گرفتند.

ژله فرمند انار طعم دار غنی شده با شکر، مواد معطر و رنگ آمیزی شروع به فروش کردند و همچنین دسرهای آماده و شیرینی های ژلاتینی برای فروش در ویترین قرار گرفتند.

نسل چهل ساله‌های امروزی مطمئناً ژله‌های قندی را که در دوران کمونیستی رایج بودند، به خوبی به خاطر دارند.

در موج محبوبیت شیرینی های ژلاتینی، ژله هایی نیز ساخته شد که هنوز هم کودکان را در سراسر جهان جذب می کند.

در ایالات متحده، نوشیدنی هایی به نام Jell-O نیز وارد کانن الکلی شده است که ژلاتین را با نوشیدنی های قوی مانند ودکا، رم یا تکیلا ترکیب می کند.

نتیجه ژله های کوچک و روان تر با رنگ های مختلف است که در مهمانی ها در لیوان های کوچک سرو می شود.

ژله گاهی اوقات به عنوان لایه رویی کیک، شاتر استوک عکس استفاده می شود

ژله می تواند سطوح مختلفی از سختی داشته باشد که معمولاً به محتوای ژلاتین بستگی دارد.

حتی برای نیازهای صنایع غذایی مقیاس خاصی به نام مقیاس بلوم ساخته شده است که نیرویی را که باید برای فرو بردن یک پیستون با قطر خاص در ژله در دمای 10 درجه سانتیگراد به کار برد، تعیین می کند.

فرآیند هیدرولیز در دمای بالاتر، پیوندهای پپتیدی خود را از دست می دهد.

هنگامی که ژله سرد می شود، پیوندها بازسازی می شوند، اما حباب های مایعی که بین آنها گیر کرده است، به ظرف فرم ژل مورد نظر می دهد.

بیایید اضافه کنیم که یک قوام مشابه را می توان با جایگزین های ژلاتین فاقد پروتئین حیوانی، مانند آگار-آگار، کاراگینان یا پکتین به دست آورد.