فرضیه انحنای کمر نشان دهنده یک توضیح بالقوه است.
علاوه بر این، فرضیه انحنای کمر، پیش‌بینی‌های پیشینی منحصربه‌فردی در مورد تأثیر کفش‌های پاشنه بلند بر جذابیت زنان به دست می‌دهد. در حالی که سایر فرضیه‌ها این پیش‌بینی کلی را ایجاد می‌کنند که زنان هنگام پوشیدن کفش پاشنه بلند جذاب‌تر تلقی می‌شوند، فرضیه انحنای کمر مجموعه‌ای از پیش‌بینی‌های ظریف‌تری را ارائه می‌دهد.
مردان صرفاً انحنای بیشتر کمر را ترجیح نمی دهند.
بلکه لوئیس و همکاران. (2015) نشان می دهد که با نزدیک شدن انحنای کمر زنان به مقدار بهینه پیشنهادی – 45.5 درجه، جذابیت مردان برای زنان افزایش می یابد.
اگر مردان تا حدودی به این دلیل جذب زنان کفش پاشنه بلند می شوند که کفش پاشنه بلند بر انحنای کمر زنان تأثیر می گذارد، پس باید انتظار داشته باشیم که کفش های پاشنه بلند جذابیت زنان را تنها زمانی افزایش دهد که پوشیدن کفش پاشنه بلند انحنای کمر آنها را به حد تئوری نزدیکتر کند، اما نه زمانی که انحنای پاشنه ها از انحنای آنها دور شود.
این بهینه برای آزمایش این پیش‌بینی‌ها، کنترل سایر تأثیرات بالقوه مرتبط با کفش پاشنه بلند بر جذابیت، و رد فرضیه‌های جایگزین، مطالعه دوم، کنترل‌شده و مبتنی بر آزمایشگاه را انجام دادیم.
این مطالعه مطابق با توصیه های هیئت بررسی نهادی دانشگاه تگزاس در آرلینگتون انجام شد.
مطابق با اعلامیه هلسینکی، همه شرکت کنندگان رضایت آگاهانه ارائه کردند.
از آنجایی که داده‌ها به‌صورت آنلاین از شرکت‌کنندگان ارزیاب جمع‌آوری شد، آنها رضایت خود را به‌جای ارائه یک امضای کتبی به صورت الکترونیکی اعلام کردند. همه شرکت کنندگان مدل رضایت آگاهانه کتبی ارائه کردند.
این پروتکل توسط هیئت بازبینی نهادی دانشگاه تگزاس در آرلینگتون تأیید شد
به شرکت‌کنندگان دستور داده شد تا با لباس‌های متناسب (مانند شلوار جین تنگ، شلوار یوگا، تی‌شرت غیر گشاد) با یک جفت کفش با کف تخت (مثلاً کفش تنیس) به جلسه آزمایشگاهی برنامه‌ریزی شده خود بیایند.
به محض ورود به آزمایشگاه، یک دستیار پژوهشی از شرکت کنندگان استقبال کرد و به آنها گفت که در مطالعه ای شرکت خواهند کرد که ظاهر زنانه را بررسی می کند.
شرکت کنندگان به صورت جداگانه به یک اتاق خصوصی برده شدند تا از آنها عکس گرفته شود.
از هر شرکت کننده دو عکس گرفته شد، یک بار با کفش های کف تخت و یک بار با کفش پاشنه دار1. برای هر عکس، دستیار به شرکت‌کننده دستور می‌دهد که در مقابل دیوار بایستد و سمت راست بدنش رو به دیوار باشد.
سپس دستیار یک عکس نمایه تمام بدن گرفت. دستورالعمل های یکسانی برای هر دو عکس استفاده شد.
